جشنواره فیلم حقوق بشر (HRFFB – Human Rights Film Festival Berlin ۲۰۲۳) برای ششمین بار در برلین از ۱۱ تا ۲۲ اکتبر ۲۰۲۳ با شعار “مبارزه خوب” برگزار شد، در این جشنواره بیش از ۴۰ فیلم مستند بین المللی برجسته و برنامه های همراهی چشمگیر مثل پرسش و پاسخ در مورد فیلمها و یا مسترکلاس با گیلدا صاحبی را ارائه داد
انتخاب فیلم ها با یک انجمن فیلم تکمیل می شود که در آن کارشناسان، فیلمسازان، فعالان و سازمان های مدنی به تبادل نظر می پردازند
انیسا امانی کمدین استندآپ و فعال حقوق بشر آلمانی-ایرانی حامی جشنواره امسال بود
امانی درباره این جشنواره می‌گوید: “فیلمها اختراع شگفت‌انگیزی از فرهنگ بشری هستند، ما را تجسم می‌کنند، منعکس می‌کنند، الهام‌بخش ما هستند. یک فیلم به شما این فرصت را می‌دهد که در دنیایی دیگر غوطه‌ور شوید که دنیای واقعی شما نیست، اما می‌تواند مال شما شود
فیلم “۲۰ روز در ماریوپل” ساخته “مستیسلاو چرنوف” جشنواره فیلم حقوق بشر برلین را افتتاح می کند.
مستند “۲۰ روز در ماریوپل” بی رحمی جنگ را آشکار می کند. فیلم یک نمای نزدیک بی سابقه از محاصره یک شهر بندری استراتژیک اوکراین در طول تهاجم روسیه را نشان می دهد. دوربین مستیسلاو واقعیت‌های وحشیانه را نشان می‌دهد: زنان باردار در حال فرار از بیمارستان‌های زایمان بمب‌گذاری شده، غیرنظامیان ناامیدانه زنده‌مانده، گورهای موقت کودکان.
مستیسلاو به همراه همکارانش “اوگنی مالولتکا” عکاس و “واسیلیسا استپاننکو” تهیه کننده فیلم آخرین روزنامه نگاران بین المللی که در شهر باقی مانده اند – با وظیفه عظیمی دست و پنجه نرم می کنند که نه تنها این صحنه های دلخراش را ثبت کند، بلکه همچنین تضمین کند که جهان آنها را ببیند
فیلم های فارسی زبان در برنامه جشنواره
فیلم “سانسور” ساخته مصطفی هروی
شش زن ایرانی از زندگی در کشوری صحبت می کنند که سکوت آنها را می طلبد. شش زن که شجاعانه از مرزهای مکتوب و نانوشته آزادی بیان در ایران سرپیچی می کنند. هنرمندی که می خواهد شخصیت های زن را ترسیم کند و نمایشنامه اجرا کند. معلمی که با زنان جوان صحبت می کند و آنها را در مورد موضوعات تابو مانند تمایلات جنسی آموزش می دهد. یک نوازنده خیابانی که در جمع آواز می خواند و می رقصد. برخی در کشور ماندند و برخی دیگر به تبعید گریختند. همه آنها می دانند که اگر زیر بار سانسور نروند با چه چیزی روبرو خواهند شد: اخراج، آزار و اذیت و دستگیری. اما هیچ یک از آنها حاضر نیستند قوانینی را بپذیرند که زنان را در جستجوی آزادی سرکوب می کند.
فیلم “بچه های طالبان” ساخته مارسل متلسیفن
داستان چهار کودک در افغانستان است که پس از پایان خروج نیروهای آمریکایی و به قدرت رسیدن طالبان، زندگی آنها به طرز چشمگیری تغییر کرد. این فیلم نشان می دهد که زندگی دختران و پسران جوان در افغانستان چقدر می تواند متفاوت باشد. عبدالله و اشان الله، هر دو هشت ساله، بهترین دوستان و پسران اعضای بلندپایه طالبان هستند. عبدالله به یک مدرسه دینی می رود، دوستش اشان الله در یک مدرسه خصوصی تحصیل می کند.
فیلم “نان و گل سرخ” ساخته صحرا مانی
آنها زندگی مدرنی در کابل دارند: زهرا محمدی یک دندانپزشک است و به تازگی تعهد خود را جشن گرفته است، ترانوم سیدی یک فعال است و شریفه موحیدزاده به عنوان کارمند دولتی کار می کند. زندگی آنطور که آنها می دانند زمانی که طالبان کنترل کابل را در سال ۲۰۲۱ به دست می گیرند، به پایان می رسد. در ظاهر، همه چیز هنوز عادی به نظر می رسد: بازار باز است، کودکان در خیابان بازی می کنند. کابل شهر زیبایی است که اکنون با ظلم و ستم زشت آسیب دیده است. زنان از حقوق خود برای تحصیل، کار و داشتن یک زندگی مستقل محروم هستند. اما در خشم خود، زهرا، ترانوم و شریفه خود را سازماندهی می‌کنند، علی‌رغم بدرفتاری‌ها و ضرب و شتم‌هایی که دریافت می‌کنند، در خیابان‌ها اعتراض می‌کنند و برای بازپس‌گیری حقوق و کرامت خود می‌جنگند.
فیلم “درون کابل” ساخته دنیس والگنویتز، کارولین ژیله
دوستان افغانی «مروه» و «رها» امیدوار بودند کشورشان آخرین ظلم را دیده باشد. آنها داستان‌های والدینشان را درباره خشونت‌های دهه ۱۹۹۰ طالبان شنیده‌اند. اما در سال ۲۰۲۱ افغانستان دوباره به دست این گروه تروریستی می‌افتد. و دوستان انتخاب های مختلفی می کنند: مروه خانه را ترک می کند، رها تصمیم می گیرد بماند. آنها از طریق پیام های صوتی در تماس نزدیک هستند. مروه و همسرش که در یک اردوگاه پناهندگان در ابوظبی به دام افتاده اند، منتظر هستند تا در کشور دیگری اسکان داده شوند. در همین حال رها سعی می کند از خشونت رژیم در کابل بگریزد. هر دو با تنهایی، درماندگی و ترس برای خانواده خود دست و پنجه نرم می کردند. وقتی دنیایی که می شناسید در حال فروپاشی است، چگونه بزرگ می شوید؟
