فردا جوایز جشنواره کن اعلام می‌شوند و مراسم اختتامیه برگزار خواهد شد. امروز قرار است آخرین فیلم‌های حاضر در جشنواره که دو فیلم هستند اکران شوند. تقریبا اکثر فیلم‌های مطرح که ممکن است جایزه بگیرند به نمایش در آمده‌اند و ظاهرا به نظر می‌رسد در بین منتقدین، فیلم ماشین من را بران از همه محبوب‌تر است. کن به روزهای خلوتیِ خود بیشتر نزدیک میشود. بخش تجاری و بازار جشنواره خالی شده و بخش‌های دیگر جشنواره نیز شاهد حضور کمتر حضار است. از فیلم‌های قابل توجه که دیشب و در روز نهم جشنواره شاهد آن بودیم می‌توان به فیلم‌های فرانسه اثر برونو دومون، ضربان کازابلانکا و مردان ما اشاره کرد.
فرانسه / France
فرانسه، آخرین فیلم کارگردان شناخته‌شده فرانسوی و محبوب کن، برونو دومون، فیلمی است که از همان سکانس ابتدایی با روبروییِ خبرنگار زن با امانوئل مکرون، رییس جمهور فرانسه شروع میشود. سکانسی که این دو در مقابل یکدیگر قرار می‌گیرند به وضوح مشخص می‌سازد که این فیلم ارتباط مستقیمی دارد با عنوانش و محتوای آن با شخصیتِ فرانسه درگیر خواهد بود. در حقیقت می‌توان شخصیت خبرنگار را به نوعی یک برداشت نسبت به جامعه فرانسوی امروز دانست. در اینجا می‌بینیم که به عنوان یک خبرنگار چطور با سلبریتی‌ها روبرو میشود و چگونه سعی می‌کند خبرهایی که پوشش می‌دهد را تحت نظر خودش قرار دهد. هم‌چنین در این راه با پستی و بلندی‌های زیادی در زندگی‌اش روبرو میشود که مشخص می‌کند به هیچ وجه کار آسانی در پیش رو ندارد. فرانسه برونو دومون فیلمی بود که نسبت به فیلم‌های قبلی کارگردان به نظر می‌رسید از سبک سنتی‌تر و وسیع‌تری برخوردار است و به طور مثال در رابطه با نوع بازی‌ها باید گفت که بازی‌هایی که در کارهای ابتدایی این کارگردان می‌دیدیم در اینجا کمتر با آنها روبرو هستیم که باعث شده از لحاظ احساسی بشود ارتباط بهتری با شخصیت‌ها برقرار کرد. به هر حال فرانسه برونو دومون داستانی دارد که بیننده را نمی‌خواهد به راحتی رها کند. از آنجایی که سینمای کارگردان به سینمای شوک معروف است، اینجا نیز شوک‌هایی وارد می‌کند، هر چند به نظر می‌رسید بعضی از این شوک‌ها می‌توانست به شکل دیگری باشد؛ به طور مثال پایان‍بندی فیلم می‌توانست کمتر شوک‌برانگیز باشد و احساس کاریکاتور بودن را از فیلم می‌گرفت.
ضربان کازابلانکا / Casablanca Beats
فیلم دیگری که شب گذشته در در جشنواره کن به اکران در آمد فیلم ضربان کازابلانکا بود از نبیل عیوش، کارگردان تونسی فرانسوی. داستان فیلم پیرامون یک معلم مدرسه است که شاگردانش را برای اجرای یک برنامه رپ/هیپ هاپ آماده می‌کند و از طریق رپ/هیپ هاپ به بچه‌ها این قدرت را می‌دهد که برای بروز احساساتشان چه‌کار کنند؛ به‌خصوص در جامعه‌ای مذهبی سنتی مثل مراکش. فرصتی که دخترها می‌توانند از سرکوب خودشان در جامعه مردسالارانه حرف بزنند و پسرها از آزادی‌هایی که می‌توانند داشته باشند و این جامعه آنها را محدود کرده. رپ/هیپ هاپ در حقیقت این امکان را به آنها می‌دهد که خواسته‌های خود را بیان کنند. فضای فیلم در مدرسه می‌گذرد و شامل دیالوگ‌های مختلف بین شاگردان و نظرهایشان در مورد آزادی و حد و حدود آن میشود؛ به شکلی که با استادشان نظرات خود را رد و بدل می‌کنند. گاهی احساس میشود فیلم حالت اخلاق‌گونه پیدا می‌کند و بیشتر به بیننده می‌گوید چطور نگاه کنیم و فکر کنیم. اما ترکیب شدن این سکانس‌ها با سکانس‌های جذابِ اجرای رقص و آواز، شور و هیجان خاصی به فیلم داده و به مرور که جلوتر می‌رود، روایت فیلم جان می‌گیرد و از حالت اخلاق‌گونه‌ی خودش دور میشود و به حالت داستان‌گونه در می‌آید. در هر حال کار خوبی بود از فیلمساز مراکشی در جشنواره کن.
مردان ما / Our Men
فیلم مردان ما فیلم دیگری بود که با بازی لویی گرل در بخش هفته کارگردانان جشنواره کن پخش شد. فیلمی بود پیرامون یک خانواده ارتشی در فرانسه و اثراتی که زندگی ارتشی پیرامون زندگی خانوادگی او و همسرش گذاشته. مردان ما به وضعیت زنان در این جوامع و مقررات و قوانین خاصی که برای تحکیم خانواده در این جوامع در نظر گرفته میشود اشاره دارد و سعی کرده این مسایل را با نگاه انتقادی خودش بیان کند. بازی‌های فیلم قابل توجه بود، به خصوص لویی گرل که نقش یک فرمانده ارتش مقید و علاقمند به کار خودش را بازی می‌کرد. فردی که شک و تردید کم‌تری در کار خودش می‌بیند و گرل به خوبی توانسته بود آن را به نمایش در بیاورد و می‌توانست بیننده را نسبت به این کاراکتر و آن چه که قرار است ببیند و برای او اتفاق بیفتد علاقمند کند. در نهایت صحنه‌های جنگ که کارگردان خلق کرده بود بیننده را با حضور ارتش فرانسه در کشورهای دیگر به خصوص در کشورهای مسلمان آشنا می‌کرد و هم‌چنین اشاراتی نیز به دوری‌هایی که این افراد از خانواده خود دارند داشت. زندگی غیرقابل‌پیش‌بینی ارتشی‌ها را به نمایش می‌گذارد که در آن رحمی وجود ندارد و هر لحظه ممکن است جان یک سرباز از دست برود. هم‌چنین از طرف دیگر زنانی که قربانی دیگری در این شرایط هستند. قربانی انتخاب‌های خودشان یا سیستم ارتشی که در آن زندگی می‌کنند. به شکلی که حتی اگر فردِ قوی و قادری هم باشند، انتخاب‌هایشان باید در راستای همان قوانین ارتشی قرار بگیرد. این فیلم اثر اول از کارگردان بود و نشان‌دهنده‌ی توان برجسته‌ی او در یک فیلم چالش‌برانگیز بود.
