مطالب نمایش

«اپرای عروسکی مولوی» به کارگردانی بهروز غریب پور، برش‌هایی از تاریخ ایران و به موازات آن، داستان زندگی مولانا و آشنایی او با شمس است

می‌خواهم با این نظریه شروع کنم: آثار گئورگ بوشنر به طور فشرده تمام  عناصر بیانی اساسی ادبیات مدرن قرن  ما را در برمی‌گیرد.

نمایشنامه‌ی «زیرکی» نوشته مارگارت ادسن، لحظات پایانی از یک زندگی است. تلاش و تقلایی برای زندگی و آمادگی برای روبه‌رو شدن با مرگ

مایشنامۀ «الاهگان» نوشتۀ نستور کابایرو، احضار سیلویاپلات و فریدا کالو بر صحنۀ تئاتر است. مکانی تا بتوانند آن‌چه بهشان گذشته را بیان کنند

نمایش «موش‌ها و آدم‌ها» اقتباسی از رمان جان اشتاین بک هرگز چه در محتوا و چه در فرم و تکنیک؛ پیشنهاد و رویکرد جدیدی ارائه نمی‌دهد

نمایشنامۀ «دست آخر» ساموئل بکت با این دیالوگ کلاو شروع می‌شود: «تمومه، تمومه، تقریباً تمومه، تقریبا باید تموم شده باشه.(مکث)»

 نمایشنامه‌ی «از میان برگ‌ها» اثر نمایشنامه‌نویس آلمانی، فرانتس زاور کروتس، خاطرات روزانه‌ی زنی میان‌سال است که تنهایی او را از پا درآورده

نمایشنامۀ «دیگری» نوشتۀ اِنزوکٌرمن، گفت و گویی بلند است درباب پیداشدن خود از میان هزاران دیگری. سخنی با صدای بلند با خود برای گم نشدن

نمایش «تشنگان» به کارگردان امیر شمس در ابتدای زمستان سال جاری در سال استاد عزت‌الله انتضامی در مجموعه‌ی خانه‌ی هنرمندان به روی صحنه رفته

نمایشی به نام «کمدی الهی» به کارگردانی پوریا گلستانی به اجرا درآمد که تلاش می‌کرد سفر انسان معاصر را به جهان مردگان به نمایش بگذارد