نویسنده: پرویز جاهد
بلا تار، یکی از چهره‌های یگانه و تاثیرگذار سینمای اروپای شرقی پس از جنگ سرد است که زبان خاص سینمایی‌اش را با گذر زمان تکامل بخشیده است
فدریکو فلینی در مصاحبه‌ای با آلبرتو موراویا که به تازگی در مجله ووگ به چاپ رسیده گفته است که سعی کرده تاریخ را از فیلم «ساتریکون» خود حذف کند
درام اجتماعی یا سینمای رئالیسم اجتماعی که در ایران با عنوان “ژانر سینمای اجتماعی” شناخته می‌شود، به بررسی و تحلیل ساختارهای اجتماعی می‌پردازد
«رها» ساخته حسام فرهمند، جزو آن دسته از فیلم هایی است که به ژانر سینمای اجتماعی معروف است. فیلمی با درونمایه‌ای اجتماعی و تلخ و تراژیک
فرد زینه‌مان که دوستانش او را آقای زی صدا می‌کردند از بزرگترین فیلمسازان بعد از جنگ سینمای آمریکا بود که در ۱۹۹۷ در سن ۸۹ سالگی درگذشت
من هنوز اینجا هستم، فیلم بلند داستانی والتر سالس، کارگردان برزیلی پس از سال‌ها سکوت، بازگشتی چندلایه به سرزمین مادری، تاریخ، حافظه‌ی جمعی
زینه‌من در روز شغال از احساسات گرایی پرهیز کرده و به‌جای آن، عملیات سیستماتیک شغال و تعقیب‌کنندگانش را با دقتی مستندگونه به تصویر می‌کشد.
می‌خواهم با این نظریه شروع کنم: آثار گئورگ بوشنر به طور فشرده تمام عناصر بیانی اساسی ادبیات مدرن قرن ما را در برمی‌گیرد.
سینما در عمر ۱۲۰ ساله خود تحولات بسیاری را از سر گذرانده و همواره حساسیت خود نسبت به دگرگونی‌های تکنولوژی و فرهنگ حفظ کرده. منتقد خوب کیست
شیوا ارسطویی، داستان‌نویس، مترجم و شاعر است. از او چند مجموعه داستان و رمان منتشر شده و بعنوان بازیگر نیز در چند فیلم کوتاه بازی کرده