نویسنده: علیرضا ناظری
نمایش «موش‌ها و آدم‌ها» اقتباسی از رمان جان اشتاین بک هرگز چه در محتوا و چه در فرم و تکنیک؛ پیشنهاد و رویکرد جدیدی ارائه نمی‌دهد
نمایشنامۀ «دست آخر» ساموئل بکت با این دیالوگ کلاو شروع می‌شود: «تمومه، تمومه، تقریباً تمومه، تقریبا باید تموم شده باشه.(مکث)»
نمایش «تشنگان» به کارگردان امیر شمس در ابتدای زمستان سال جاری در سال استاد عزت‌الله انتضامی در مجموعه‌ی خانه‌ی هنرمندان به روی صحنه رفته
نمایشی به نام «کمدی الهی» به کارگردانی پوریا گلستانی به اجرا درآمد که تلاش می‌کرد سفر انسان معاصر را به جهان مردگان به نمایش بگذارد
نمایش «جیمی جامپ»، ملودرامی است که قصد دارد معضلات موجود در ورزش فوتبال را به درون روابط خانوادگی بسط دهد
نمایش «دایره‌ی گچی قفقازی» اثر برتولت برشت به کارگردانی امیر دژاکام چندی قبل در سالن اصلی تئاترشهر به صحنه رفته است
نمایش من هم… با نگاه آسیب‌شناسانۀ خود سعی می‌کند در موضوع‌هایی مانند تعرض جنسی، قضاوت اجتماعی و حقوق زنان، رویکرد متفاوتی را ارائه دهد
نمایشنامه‌‌ی «انگلیسی»، نمایشنامه‌ای کمدی است که ساناز طوسی در سال ۲۰۲۳ با نوشتن آن برنده جایزه‌ی پولیتزر شده است
تئاتر اپیک (روایی) همواره با ژست (ایما) سر و کار دارد. به بیان دقیق‌تر ژست؛ ماده اصلی است که به شکلی عملی مورد استفاده قرار می‌گیرد
نمایش «فردا» به کارگردانی امین اسفندیار و بازی ایمان صیادبرهانی و سعید زارعی، مهر و آبان سال جاری در سالن کاخ‌هنر به روی صحنه رفته است